Steve Jobs is 14 jaar geleden, vandaag, overleden. Ik schreef destijds een eulogie voor hem in BusinessWeek, met een focus op de NeXT-jaren. Met het levenslied van Jobs voor altijd verweven in de stof van Apple, rust hij met de sublieme voldoening van symbolische onsterfelijkheid. -------------------------------   Het boek van Jobs, een parabel van passie   Steve Jobs was intens gepassioneerd over zijn producten, met een aanstekelijke enthousiasme dat zich uitstrekte van één-op-één wervingsgesprekken tot demagogie op het niveau van een auditorium. Het kwam allemaal zo natuurlijk voor hem omdat hij verliefd was, levend in een Shakespeareaanse sonnet, met tragische wendingen, een onbeantwoorde periode van ballingschap, en uiteindelijk de triomfantelijke hereniging. Op persoonlijk en zakelijk niveau is het het archetype van de Reis van de Held die hyperbool is geworden.   De NeXT-jaren waren een marteling voor hem, omdat hij gedwongen werd gescheiden van zijn ware liefde. Wanneer we wandelden, of als we even tijd in de gang hadden, leidde hij het gesprek naar een treurige vraag: “Wat moet Apple doen?” Alsof hij een balling op Elba was, wilde Jobs altijd naar huis. “Apple zou NeXT moeten kopen.” Het leek me destijds belachelijk; welke CEO van Apple zou Jobs ooit terug uitnodigen en verwachten zijn baan lang te behouden?   De Macintosh op zijn bureau bij NeXT had het gestreepte Apple-logo eruit gestoken, een aandenken van pijn diep in plastic gekrast.   Het NeXTSTEP-besturingssysteem, objectgeoriënteerde frameworks en Interface Builder waren prachtige producten, maar ze zaten vast in wat Jobs beschouwde als de alledaagse business van enterprise IT-verkoop. Verkopen was saai. Waar waren de massa's? De NeXTSTEP-stiefouders verkochten aan een menigte van muggles. De magie leek verkeerd besteed. ….   (Volledige tekst: Soberheid   Jobs was de meesterarchitect van Apple-ontwerp. Vaak bekritiseerd om zijn periodes van micromanagement en esthetisch activisme, versnelden Steve’s spartaanse gevoeligheden de overgang van hardware naar software. Door de gebruikersinterface veel eerder te dematerialiseren dan anderen voor mogelijk hielden, kon Apple de rommel van knoppen en hardware verschuiven naar het flexibele en veel lucratievere domein van software en diensten. Het fysieke ding werd geminimaliseerd tot een eenvoudig vat voor code.   Opnieuw kwam dit natuurlijk voor Jobs, want zo leefde hij zijn leven, van spaarzame meubels thuis, tot sartoriale eenvoud, tot zijn oorlog tegen knoppen, van de muis tot het toetsenbord tot de telefoon. Jobs voelde een viscerale onrust van de visuele ruis van imperfectie.   Toen Apple voor het eerst de muis demonstreerde, kon Bill Gates niet geloven dat het mogelijk was om zo'n soepele tracking in software te bereiken. Zeker, er was een speciale hardwareoplossing binnenin.   Toen ik Jobs uitnodigde om wat tijd weg te nemen van NeXT om met een groep studenten te spreken, zat hij in de lotushouding voor mijn open haard en verbaasde ons drie uur lang, alsof hij een séance leidde. Maar toen vroeg ik hem of hij mijn Apple Extended Keyboard wilde signeren, waar ik al Woz’s handtekening op had. Hij barstte uit: “Dit toetsenbord vertegenwoordigt alles aan Apple dat ik haat. Het is een slagschip. Waarom heeft het al deze toetsen? Gebruik je deze F1-toets? Nee.” En met zijn autosleutels trok hij het er gewoon af. “Hoe zit het met deze F2-toets?” Af gingen ze allemaal. “Ik verander de wereld, één toetsenbord tegelijk,” concludeerde hij in een kalmere stem. ----   Het was ontmoedigend om na te denken over zo'n groot man, vanuit een verfijnde set van ervaringen... maar hij was mijn kindheld, en ik overtuigde hem om me een studie van zijn managementstijl te laten doen terwijl ik een nederige werknemer bij NeXT was. Desondanks vroeg ik me af of ik zijn essentie had vastgelegd in die jaren van ballingschap van Apple. Dus, ik was verbluft toen de BW-redacteur terugschreef "Ik denk dat dit stuk een van de beste dingen is die ik ooit over Steve heb gelezen." :))